Na 7 jaar voor papa en mama en 4 jaar voor Alex is vandaag de laatste dag bij Pinokkio, wat eigenlijk al heel lang geen Pinokkio meer heet…
Een laatste dag is een dag van afscheid, maar ook van feest. Want weggaan bij Pinokkio betekent dat het (bijna) schooltijd is en dat moet je vieren. Alex geeft iedereen een afscheidscadeautje (potlood, boekje met puntenslijper), er zijn ballonnen en speciaal voor hem heeft Juffie Debby een kroon gemaakt.
Hoewel de verjaardagen dan wel zijn geweest en al een beetje zijn gevierd, wordt er toch nog een klein feestje gebouwd voor iedereen die niet helemaal naar Texel kon komen en/of in het midden van de week naar Alex… 🙂
Alex’ verjaardag was gevuld met cadeautjes op bed en feestje op het KDV én nog bezoek ‘s avonds en dus bleef er nog het een en ander liggen om de volgende dag, een vrije woensdag, eens uitgebreid te bekijken.
Zo was er allerlei verjaardagspost, overigens ook nog voor Bert:
Eindelijk is het dan zover. Alex is jarig en wordt 4 jaar!! Alex had al de hele vakantie afgeteld, maar kon haast niet wachten totdat hij eindelijk dan ook jarig was. En wat hoort er dan bij op je verjaardag? Je wordt door iedereen meteen ‘s ochtends toegezongen, er zijn kussen en knuffels en natuurlijk cadeaus op bed! Alex zingt om het hardst mee en bedelft daarna het hele bed met inpakpapier.
Van 1 tot en met 15 augustus zijn we op vakantie geweest naar ons vertrouwde vakantie-adres op Texel: ‘t Eikenbosje. De weergoden waren ons dit jaar meer dan goed gezind en we hebben dan ook twee prachtige weken gehad met soms zelfs te warm weer (‘t is ook nooit goed…). Zon, strand, zee, duinen, bossen en een vuurtoren, wat wil je nog meer!
Na een week op Texel zenuwachtig geweest te zijn, is het dan eindelijk zover. Bert is 7 jaar geworden! Al ‘s ochtends vroeg weet hij precies wat voor een dag het is. Om half 7 sluipt hij uit bed om naar de WC te gaan en vertelt zichzelf onderweg: ik ben 7, Ik ben 7, IK BEN ZEVEN! om het daarna aan Alex ook maar te vertellen.
Om 7 uur mocht hij naar ons komen en na een luid, maar vals, ‘lang zal hij leven’ is het dan tijd voor de cadeaus, die mama in het geheim mee naar Texel had genomen.
