Eindelijk was het zover. Al drie maanden aan het aftellen totdat papa in Duitsland zou gaan spelen. En dat spelen is natuurlijk met de UB Hank Band bij het Dizzy Fingers festival in Dortmund.

Aangezien Dortmund maar een uurtje rijden is, én het optreden op zaterdag zou zijn, mocht Bert eindelijk een keer mee. Wachten is moeilijk, dus werd er afgeteld en afgeteld. Op vrijdag was papa al weg gegaan, maar op zaterdag was het dan zover. Eerst even Alex naar opa en oma brengen en dan samen met mama naar Duitsland.

De reis was voorspoedig en Bert was natuurlijk erg gespannen dus hij vroeg om het kwartier hoe lang het nog zou duren en dan is 2 uur best lang 😉

Eenmaal aangekomen stond papa ons al op te wachten om Bert aan iedereen te showen! Bert vond het ook wel raar dat zoveel mensen hem kenden, terwijl hij niemand kende…

Daarna was het nog best lang wachten tot het eindelijk zover zou zijn. Gelukkig heeft Dave, de vrouw van de bassist, Bert even geadopteerd als kleinzoon en samen hebben ze computerspelletjes gespeeld op zijn Vtech. Ook waren er allemaal lekkere dingen te eten voor alle muzikanten en iedereen die daarbij hoort, dus Bert ook. En buiten was er zelfs een speeltuin om even te rennen.

Maar het wachten werd beloond al bij de laatste soundcheck. Even mee met papa en de mannen van de band om te controleren of alles goed was …

Ook mocht Bert even de gitaar van papa vasthouden;

De ultieme beloning was wel dat Bert toen ook nog even het drumstel van Henk mocht uitproberen. En zeg nou zelf, hij heeft al best talent! Ja ja, wie weet schuilt er een slagwerker in deze grote vent!

En het ultieme bewijs dat je ook op Shadows’ muziek best kunt jumpen!
En toen was het weer wachten, maar nu op de show. Om 18.00hr gingen de deuren open en meteen zat de zaal vol! Ook Bert wilde meteen wel vast zitten, maar dat was nog best wel lang wachten tot 19.00hr. En eindelijk, eindelijk begonnen ze dan. Bert vond het prachtig en verteld verbaasd na 3 nummers dat hij al die nummers kende, en zelfs beter dan de band, want soms vergaten ze zomaar ‘heeee’ te zeggen aan het einde van een nummer! Gelukkig dat Bert dan kan souffleren!En hoewel Bert het allemaal wel prachtig vond, was het ook wel laat en erg vermoeiend en was het fijn naast mama te zitten om af en toe tegenaan te liggen. Maar aan het einde was Bert helemaal wakker en na de laaste toegift wilde hij wel heel graag naar papa toe om hem een kus te geven. En zo gezegd, zo gedaan en heel het publiek was getuige van Bert die papa een kus kwam geven voor het mooie optreden!

Daarna nog even eten backstage en was het tijd voor mama en Bert om alvast naar het hotel te gaan. Het was inmiddels al half tien! De mannen van de band bleven nog even, maar die zagen we de volgende ochtend weer bij het ontbijt. En terwijl papa nóg een dag in Duitsland bleef voor nóg een optreden, gingen mama en Bert moe maar voldaan, terug naar huis. Wat een avontuur!!